پرستاران هرچند اسلحه نداشتند ونجنگيدند ، خاطراتي از جنگ دارند كه گاه با خاطرات جنگ پهلو مي زند .« روزگاران؛ كتاب پرستاران» صدخاطره از اين دست است.

 مروري بر كتاب:
شورو حالي داشتيم كه نگو. فقط مي خواستيم تا آن جا كه مي شود يك نفربيش تر زنده بماند .
ديگر مهم نبود كه كفش و مقنعه مان خوني بشود ؛ حاليمان نبود . برانكارهم نبود .
هرمجروحي را كه شهيد مي شد ، فوري بغل مي زديم و مي برديم سردخانه . دكترو پرستارو رييس بيمارستان نداشت .
همه همين جوري بودند .